Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego:
Zupa o konsystencji półpłynnej, raczej gęsta, z drobnymi kawałkami grzybków oraz ziemniakami. Do ugotowania żuru potrzebny jest rosół, najlepiej z kury, wołowiny lub warzywny . Wywar ten jest bazą zupy. Do niego wrzuca się kilka sztuk grzybów. Najlepsze są maślaki, kurki, prawdziwki dodawane w formie świeżej lub suszonej. Następnie dodaje się ziemniaki oraz maślankę i zawiesinę z mąki pszennej oraz przyprawy: sól, pieprz, magii w płynie, listek laurowy i ziele angielskie. Na Śląsku żur spożywany był i jest w okresie postu, ale także często w piątki w ciągu roku, jak również wtedy, kiedy rodzina chce zjeść coś szybkiego, bowiem wykonanie tej zupy nie jest czasochłonne.
Dawniej w kuchniach (lata 30 XX w.) żur jadano na śniadania, z racji tej że to pożywne „mocne”, dające siłę, tak potrzebną w pracy. „Bo od żuru, to chłop z muru” – jak mówi przysłowie. Obecnie często tę zupę spożywa się na obiad, jako pierwsze danie.
